Kącik dla Rodziców

Co daje skakanka dzieciom ?

Skakanka to jedna z najbardziej znanych i najprostszych zabawek, której użycie może przynieść wiele korzyści dla prawidłowego rozwoju dziecka. Zabawy ze skakanką są zarówno zabawą, jak i formą ćwiczeń fizycznych. Dziecko może bawić się i jednocześnie rozwijać różne umiejętności poznawcze oraz fizyczne. Zabawa ze skakanką to nie tylko świetna forma rozrywki, ale również doskonały sposób na rozwój dziecka! Skakanie ze skakanką ma wiele korzyści dla jego zdrowia i umysłu. To nie tylko aktywność fizyczna, ale również trening dla różnych umiejętności.
Skakanie ze skakanką wspiera rozwój siły mięśniowej, wytrzymałości i koordynacji ruchowej. Dziecko angażuje mięśnie nóg, ramion i brzucha, wzmacniając je i rozwijając. Przez kontrolę ruchów, utrzymanie równowagi i skoordynowane działanie rąk i nóg, dziecko poprawia swoją motorykę i zdolności równoważne. Zabawy ze skakanką rozwijają również umiejętności poznawcze. Dziecko musi skupić się na rytmie skakania, utrzymać kontakt wzrokowy z poruszającą się skakanką i koordynować ruchy. To rozwija koncentrację, koordynację wzrokowo-ruchową oraz zdolności poznawcze.
Propozycje zabaw ze skakanką
•    Skakanka jako element tańca: Zachęć dziecko do skakania ze skakanką w rytm muzyki i wykonywania różnych ruchów tanecznych. Mogą tworzyć swoje choreografie, eksperymentować z różnymi stylami tańca i wyrażać się poprzez ruch. To rozwija koordynację, rytm, wyobraźnię i ekspresję artystyczną.
•    Skakanka jako element toru przeszkód: Stwórz tor przeszkód, wykorzystując skakankę i inne przedmioty dostępne w domu, takie jak obręcze, poduszki czy stołki. Poproś dziecko, aby przeskakiwało przez skakankę, wchodziło na poduszki lub przechodziło pod obręczami. Ta zabawa rozwija motorykę, zdolności poznawcze i kreatywne myślenie.
•    Skakanie po planszy z liczbami: Narysuj dużą planszę na chodniku lub wykorzystaj kolorowe kafelki lub poduszki do skakania i oznacz je cyframi od 1 do 10. Poproś dziecko, aby skakało po planszy zgodnie z kolejnością liczb. Ta zabawa wspiera rozwój umiejętności liczenia i koordynacji ruchowej.
•    Skakanka jako podstawka do twórczych zabaw: Wykorzystaj skakankę jako podstawę dla innych zabaw i ćwiczeń. Na przykład, dziecko może postawić jedną nogę na skakance i wykonywać różne ruchy, takie jak obracanie się, podskoki lub machanie rękoma. To wspiera rozwój równowagi, koordynacji i wyobraźni ruchowej.
•    Skakanie w formie wyzwania: Ustal cele dla dziecka, np. ile skoków może wykonać bez przerwy, ile razy może skoczyć na jednej nodze lub jak długo może utrzymać szybkie tempo skakania. Zachęcaj je do pobijania własnych rekordów i śledzenia postępów. Ta zabawa rozwija wytrzymałość, motywację i samodyscyplinę.

Podsumowując, zabawa ze skakanką rozwija siłę, wytrzymałość, koordynację, zdolności poznawcze i wiele innych umiejętności. To aktywność pełna radości, która nie tylko bawi, ale także wspiera holistyczny rozwój dziecka. Czas skakać i czerpać korzyści z tej wspaniałej zabawy!

Jak wyciszyć nadpobudliwe dziecko?

Dziecko nadpobudliwe to dziecko, które ma problemy z koncentracją, nie potrafi skupić się na wykonywanym zadaniu, szybko i chętnie przerzuca swoje zainteresowanie z jednego obiektu na inny. Jest nadaktywne i wydaje się mieć niespożyte pokłady energii. Często u takiego dziecka występuje również nadwrażliwość emocjonalna i zbytnia ekspresja w wyrażaniu uczuć. Dziecko może mieć trudności w kontrolowaniu swoich emocji i zachowań oraz problemy w relacjach z innymi. Łatwo wpada w euforię, ale równie łatwo wybucha płaczem lub złością, jeśli coś mu się nie udaje lub nie idzie po jego myśli. Jest nadwrażliwe na bodźce z zewnątrz i często reaguje na nie zbyt gwałtownie.

Zatem jak wyciszyć nadpobudliwe dziecko?

Jak zorganizować mu przestrzeń?

Jakie zabawy będą dla niego odpowiednie?

 O tym poniżej. Dziecko nadpobudliwe często odbierane jest przez otoczenie jako źle wychowane, trudne i nieposłuszne. W szkole niejednokrotnie może usłyszeć, że jest niegrzeczne i źle się uczy. Trzeba jednak pamiętać, że nadpobudliwe dziecko nie zachowuje się „źle” celowo. Jak wyciszyć nadpobudliwe dziecko? Aby pomóc dziecku nadpobudliwemu należy skupić się na jego potrzebach i zapewnić mu wsparcie i zrozumienie. Męczące dla otoczenia zachowania, jemu samemu również sprawiają poważne problemy – utrudniają znalezienie przyjaciół, odniesienie sukcesu czy chociażby usłyszenie pochwały.

Zadbaj o porządek i rutynę

 Dziecko nadpobudliwe żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i chaosu. Wszystko co nagłe i niespodziewane wytrąca je z równowagi, dlatego dobrze jest, jeśli w jego otoczeniu panuje porządek i stabilizacja. Wprowadź ustalony rytm dnia, który uprości styl życia dziecka, da poczucie stałości i bezpieczeństwa oraz pomoże mu poradzić sobie z codziennymi obowiązkami. W takim planie powinny się znaleźć zarówno obowiązki, jak i przyjemności – pory wstawania, czas posiłków, czas na zabawę, na naukę oraz na kładzenie się spać. Najlepiej taki plan przygotować wspólnie z dzieckiem, będzie wtedy czuło, że ma wpływ na to co robi i chętniej będzie go przestrzegać.

Ogranicz liczbę docierających z zewnątrz bodźców

W przypadku dziecka nadpobudliwego należy przyjąć zasadę, że im mniej dzieje się wokół niego, tym lepiej. W domu unikamy np. puszczania głośnej muzyki, częstego zapraszania wielu gości, ograniczamy zbyt długie przesiadywanie przed telewizorem, komputerem i korzystanie ze smartfonu. Dynamiczne gry komputerowe lub bajki dostarczają dziecku ogromnej ilości bodźców, emocjonują i wciągają. Mimo iż wydaje się, że powodują u dziecka skupienie i zainteresowanie, to po odejściu od monitora czy ekranu, poziom rozbudzenia będzie jeszcze większy. Na wyciszenie dziecka dobrze wpływa ograniczenie przestrzeni. Dobrym pomysłem jest np. rozstawienie w pokoju dziecka namiotu. Będzie on zarówno formą rozrywki, jak i terapii, bo oddzieli dziecko od innych bodźców i atrakcji. Jeśli dziecko się bawi, nie powinno mieć zbyt dużo zabawek naraz. Kiedy są to np. klocki, wszystkie inne zabawki powinny być schowane do szafki. Dziecku w wieku szkolnym należy zapewnić ciche miejsce do pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Na biurku powinny się znaleźć tylko te przedmioty, które są potrzebne do wykonania aktualnego zadania.

Ustal zasady i konsekwencje

 Określ jasne granice i zasady postępowania, które pozwolą dziecku zapanować nad jego impulsywnością i trzymaj się ich. Ustal też konsekwencje. Powiedz dziecku, co się stanie, jeśli będzie łamało zasady i przekraczało ustalone granice. Na niewłaściwe zachowanie dziecka reaguj szybko, zaraz po przewinieniu. Konsekwencje powinny być skuteczne (zawsze doprowadzone do końca), sprawiedliwe (adekwatne do przewinienia), stałe (niezależne od aktualnych emocji opiekuna) i słuszne (powinny być reakcją na złamanie powszechnych norm zachowania i mieć walor wychowawczy). Dziecko powinno dowiedzieć się, że popełniło błąd, ale nie może czuć, że traci miłość rodziców. Nie krzyczymy na dziecko, nie wysyłamy do kąta, w żadnym wypadku nie stosujemy też kar cielesnych. Dostrzegaj sukcesy, a nie porażki Dziecko nadpobudliwe źle znosi krytykę i kary za źle wykonane zadania, odczuwa je jako krzywdę. Pochwal dziecko za każdy etap pracy i pozytywnie wzmacniaj, jeśli zrobi coś dobrze np. siedzi spokojnie kilka minut lub doprowadzi do końca wyznaczona pracę. W przypadku niepożądanego zachowania postaraj się odwrócić uwagę dziecka, zaproponuj jakąś aktywność czy zadanie. Po jego wykonaniu warto nagrodzić dziecko chociażby słowną pochwałą czy przytuleniem. Podsuwaj dziecku rozwiązania alternatywne – zamiast mówić żeby przestało coś robić, podpowiedz, co mogłoby zacząć robić. Warto pamiętać o tym, aby każdego dnia ofiarować dziecku swoją uwagę i zainteresowanie, nie tylko wtedy, gdy jest okazja, aby je nagrodzić.

Daj dziecku czas na odpoczynek

Wiele nadpobudliwych dzieci ma trudności ze skoncentrowaniem się na czymś przez dłuższy czas, więc daj dziecku czas na odpoczynek i pozwól się wyciszyć. Staraj się dostosować tempo pracy lub zabawy do możliwości psychofizycznych dziecka, dawaj zadania realne do wykonania. Powinno mieć do wykonania tylko jedno zadanie tak długo, aż się z niego wywiąże.

Zadbaj o czas na zabawę i relaks

Pokaż dziecku, w jaki sposób może się zrelaksować. Zaproponuj różne metody relaksacji i aktywności, ale obserwuj czy odpowiadają one dziecku. Nie każda zabawa i metoda będzie tak samo dobra w każdym przypadku. Np. osiągnięcie relaksu podczas uprawiania jogi może być dla dziecka nadpobudliwego bardzo trudne i zamiast się uspokoić, jeszcze bardziej się zestresuje. Zajęcia plastyczne, jazda konna, masaż czy muzykoterapia mogą być dobrze tolerowane przez jedne dzieci, a gorzej przez inne. Pomocna będzie taka aktywność, w której dziecko dobrze się czuje i odpoczywa psychicznie.

Uzależnienie dziecka od komputera. Jakie są pierwsze objawy?

Uzależnienie dziecka od komputera. Jakie są pierwsze objawy?

Uzależnienie dziecka od komputera i Internetu może przyjmować różne formy. Podczas gdy jedne dzieci nie chcą odchodzić od komputera, bo pochłania ich akcja gry, inne szukają w Internecie aprobaty znajomych. Możesz w prosty sposób sprawdzić, czy problem uzależnienia od komputera nie dotyczy także twojego dziecka. Oto przykładowy plan działań. 

Ile czasu dziecko może spędzać przed komputerem?

Chociaż komputery są niesamowicie przydatnymi narzędziami, mogą również uzależniać. Wiele dzieci ma problem ze spędzaniem zbyt długiego czasu przy komputerze, co niepokoi ich rodziców. I słusznie. Uzależnienie od komputera zostało uznane przez Światową Agencję Zdrowia za chorobę, podobnie jak hazard. Długotrwałe przebywanie przed ekranem telefonu i komputera jest też szkodliwe dla zdrowia, dlatego specjaliści postulują, aby rodzice ustalali dzieciom sztywne reguły określające, ile czasu mogą spędzać przy komputerze i co mogą na nim robić (grać w gry, oglądać bajki itp.). Zarówno czas poświęcony na obcowanie z ekranem, jak i rodzaj aktywności powinny być dostosowane do wieku dziecka. Zdaniem specjalistów:

? dzieci w wieku do dwóch lat w ogóle nie powinny mieć styczności z ekranami cyfrowymi,

? dzieci w wieku od 2 do 5 lat nie powinny spędzać przed ekranem więcej niż 20 minut dziennie,

? dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym (6-10 lat) maksymalny czas, który mogą spędzać przed ekranem komputera, wynosi 60 minut dziennie,

? starsze dzieci i nastolatki mogą korzystać z urządzeń cyfrowych nie więcej niż dwie godziny dziennie.

Ponadto ten czas również powinniśmy dzielić na mniejsze fragmenty. Dlaczego? Ponieważ jest to rodzaj wysiłku intelektualnego. Migoczący obraz z monitora męczy i dekoncentruje. Dziecko może mieć potem trudności z zapamiętywaniem i odrabianiem lekcji.

Objawy uzależnienia dziecka od komputera

Jeśli obawiasz się, że twoje dziecko nie kontroluje już swojej aktywności przy komputerze, przeanalizuj czy:

? pogarsza się w nauce,

? coraz częściej zapomina o ważnych sprawach, ma kłopoty z koncentracją,

? spędza większość wolnego czasu przed komputerem i robi to kosztem innych zainteresowań,

? ma obsesję na punkcie grania, rozmawia tylko o grze, szuka na jej temat informacji w Internecie, czyta – ale tylko artykuły związane z grą,

? podczas gry jest w zupełnie innym świecie, nie reaguje na zwołania,

? zaniedbuje lekcje i obowiązki domowe, bo gra komputerowa jest ważniejsza,

? reaguje agresywnie w momentach, gdy rodzice nakazują wyłączenie komputera,

? ma kłopoty z zaśnięciem, a rano ze wstawaniem,

? zrywa kontakty z rówieśnikami w rzeczywistym świecie,

? nie pamięta, by zjeść, a czasem nawet ledwo może zdążyć do toalety,

? nie zdaje sobie sprawy, ile czasu spędza przed komputerem albo doskonale wie, ale kłamie i ukrywa ten fakt,

? jest zmienne emocjonalnie, ma huśtawki nastroju, łatwo się buntuje.

Jeżeli dostrzeżesz wymienione symptomy u swojego dziecka, znajdźcie przestrzeń na spokojną rozmowę, podczas której przede wszystkim nazwiecie problem. Później można przejść do zdiagnozowania przyczyn nałogu.

Dlaczego niektóre dzieci uzależniają się od Internetu?

Dużą rolę odgrywają tu predyspozycje psychiczne, czynniki rodzinne i społeczne.

Dodatkowo należy wziąć pod uwagę, że często sama gra jest skonstruowana tak, by na początku gracz w krótkim okresie i w łatwy sposób osiągał satysfakcjonujące wyniki, a na zdobycie kolejnych poziomów musiał poświęcać tygodnie czy miesiące. Wiele gier jest aktualizowanych na bieżąco, co utrudnia ukończenie rozgrywki. Zawsze jest kolejny poziom.

Ponadto łatwiej uzależniają się:

? osoby wrażliwe,

? osoby z niską samooceną,

? osoby nieradzące sobie z przeżywaniem emocji,

? dzieci prześladowane przez rówieśników,

? dzieci po trudnych przeżyciach w rodzinie, może to być  np. wyjazd jednego z rodziców, rozwód, śmierć kogoś bliskiego,

? osoby samotne.

Warto pamiętać też, że Internet zapewnia graczom anonimowość - mogą tam kreować swój sztuczny wizerunek i odgrywać wybrane role. Mogą unikać konfrontacji z trudnymi sytuacjami lub w każdej chwili zrezygnować z kontaktów. Bez wysiłku mogą uzyskiwać nagrody i unikać kary. Z jednej strony rozładowują w ten sposób napięcie, a z drugiej nie trenują umiejętności społecznych i coraz trudniej im radzić sobie w realnym świecie.

Jak walczyć z uzależnieniem dziecka od komputera? 10 skutecznych metod

? Ustaw hasło na komputerze, które tylko ty będziesz znać. Jeśli masz młodsze dziecko i nie potrzebuje ono komputera do odrabiania zadań domowych, unikniesz sytuacji, że korzysta ono ze sprzętu poza twoją kontrolą. Starszemu dziecku, które potrzebuje korzystać z sieci, aby odrobić lekcje, możesz podać hasło, gdy już upora się z obowiązkami domowymi. 

? Ustaw kontrolę rodzicielską na komputerze, żeby panować nad sytuacją, gdy jesteś poza domem. Ustawienia umożliwiające kontrolę mogą być zarówno dostępne na routerze, jak i w systemie operacyjnym, a także za pomocą odpowiedniego oprogramowania.

? Zezwalaj na czas zabawy z komputerem tylko po wypełnieniu innych obowiązków, takich jak: odrabianie lekcji, sprzątanie pokoju, treningi itp. Naucz swoje dziecko, że priorytet mają obowiązki domowe oraz zadane lekcje, zanim będzie można korzystać z komputera i innych urządzeń dla rozrywki. Zrób listę kontrolną wszystkich zadań dziecka i powieś w widocznym miejscu - zadaniem dziecka jest zaznaczanie wypełnionych celów. Dziecko ma traktować czas spędzony na rozrywce online jako przywilej i nagrodę, a nie jako nienaruszalne prawo. Upewnij się, że wszyscy opiekunowie są poinformowani o oczekiwaniach w stosunku do dziecka i pilnują dotrzymywania przez niego słowa, a także wyciągają konsekwencje w przypadku niewypełnienia obowiązków.

? Stwórz domowe strefy bez komputera. Pozwól dziecku używać komputera tylko w pomieszczeniach ogólnodostępnych, na przykład w pokoju dziennym, a nie w jego  sypialni. Nie pozwalaj na używanie komputera podczas posiłków lub w czasie, który rodzina spędza razem na rozmowie i zabawie. Jeśli to możliwe, dobrze byłoby mieć dwa komputery: jeden, na którym są założone blokady na witryny z grami i serwisy społecznościowe, służący tylko do odrabiania zadań i drugi tylko do rozrywki, umieszczony w pokoju dziennym. Wszystko po to, by mieć możliwość kontrolowania czasu, jaki dziecko przy nim spędza.

? Ustaw limit na korzystanie z komputera. Ogranicz swojemu dziecku korzystanie z komputera do maksymalnie dwóch godziny dziennie. Ustaw minutnik, aby dziecko wiedziało, kiedy skończyć zabawę. Warto też ustalić z pociechą włączenie alarmu z ostrzeżeniem o końcu zabawy, np. sygnał powinien włączyć się na 15 minut przed zakończeniem gry czy surfowania w sieci. To pomoże uniknąć negocjacji i błagania o „jeszcze 5 minut”, po to, by „dokończyć bitwę”, „wejść na kolejny poziom gry”, „jeszcze sprawdzić pocztę” itp.

? Porozmawiaj z dzieckiem na temat nadmiernego korzystania z komputera. Niech wyjaśni, dlaczego spędza tak dużo czasu, grając. Miej świadomość, że czasami komputer może funkcjonować jako ucieczka od rzeczywistości, szczególnie gdy dziecko jest prześladowane przez rówieśników lub ma trudności w nauce. Słuchaj odpowiedzi, nie przerywając, nie osądzając i nie komentując. Często dzieci nie zdają sobie sprawy, że angażują się w zachowania ucieczkowe.

? Bądź dobrym wzorem do naśladowania. Nie spędzaj zbyt dużo czasu przy komputerze. Zamiast tego poświęćcie go na spotkania w gronie rodzinnym.

? Wyznacz rodzinie czas, który obowiązkowo spędzacie bez ekranów. Niech to będzie specjalny czas tylko dla was. Codziennie. Dotyczy to telefonów, komputerów i telewizji. Zjedzcie wspólnie kolację, podczas której wszyscy członkowie rodziny będą mogli opowiedzieć o swoich przeżyciach. Dzięki temu będziecie umacniać rodzinną więź.

? Zachęć dziecko, aby dołączyło do jakiegoś klubu lub organizacji. Harcerstwo, wolontariusze, klub miłośników gier planszowych czy młodzieżowa grupa działająca przy schronisku dla zwierząt – cokolwiek, co łączy się z zainteresowaniami dziecka, będzie dobrym rozwiązaniem. Maluch będzie mógł realizować swoje pasje, chęć niesienia pomocy, a jednocześnie poszerzy krąg znajomych i zdobędzie nowe umiejętności.  

? Uzyskaj profesjonalną pomoc, gdy zajdzie taka potrzeba. Jeśli twoje dziecko nie radzi sobie z uzależnieniem mimo wdrożonych przez rodzinę zmian lub reaguje bardzo agresywnie czy emocjonalnie, koniecznie poszukaj profesjonalnej pomocy. Istnieje wielu terapeutów, którzy specjalizują się w pomaganiu w przezwyciężaniu nałogów, również w uzależnieniu od komputera.

Nigdy nie zostawiaj dziecka samego z problemem w nadziei, że „samo przejdzie”. Bo jeśli przez kilka miesięcy nieprzerwanie grało, to naturalne jest, że teraz nagle nie poradzi sobie bez komputera i dostępu do gier. Prawdopodobnie nie potrafi radzić sobie z uczuciami i/lub nie umie samo zorganizować sobie czasu wolnego. Dlatego samo odcięcie od sieci nie rozwiąże sprawy - dziecko będzie czuło lęki i niepokój, będzie się nudzić. Warto więc poszukać pomocy u specjalisty, jednocześnie angażując w jego rozwiązanie całą rodzinę.

----------------------------------------------------------------------

Jak przeciwdziałać agresji dzieci? - wskazówki dla rodziców

DROGI RODZICU!

Zachowanie agresywne to takie, które zmierza do wyrządzenia krzywdy osobie, do której jest skierowane (np. bicie, krzyczenie na kogoś, obmowa, wyzwiska, zniszczenie czyjejś rzeczy, wyśmiewanie się, itp. ). Natomiast agresywność to względnie stała tendencja do zachowań agresywnych. 

1.Jesli twoje dziecko zachowało się agresywnie, zastanów się nad przyczyną wystąpienia u niego agresji. Odpowiedz sobie na pytanie: co się działo wcześniej ( z dzieckiem i wokół niego ), czy dziecko dawało sygnały, że z czegoś jest niezadowolone, czegoś mu brakuje, jakie prawa dziecka zostały naruszone, jakie jego potrzeby psychiczne nie zostały zaspokojone ?

2.Nazwij uczucia dziecka „Widzę, że jesteś…(wściekły, niezadowolony, zdenerwowany, rozdrażniony ).”

3.Możesz zadać pytanie, co się stało, że tak postąpiłeś. Jeśli dziecko będzie chciało i potrafiło, ma szansę wytłumaczyć swoje zachowanie.

4.Krótko, w sposób zdecydowany i jasny przypomnij dziecku, że takie zachowanie jest niewłaściwe. Przestrzegaj zawsze zasady: należy oddzielać ocenę zachowania od oceny samego dziecka, jego osoby. Przykładowo:  „Twoje zachowanie nie podoba mi się”, „ Nie zgadzam się na to, żebyś bił brata, gdy jesteś na niego zdenerwowany” zamiast „ Ty jesteś zły, nieznośny, niegrzeczny”. To drugie określenie zaburza poczucie bezpieczeństwa dziecka i może powodować potęgowanie się zachowań agresywnych. Może pojawić się bunt, przekora, chęć odwetu.

5.Dluższą rozmowę na temat zachowania dziecka przeprowadź dopiero wtedy, gdy jest ono już spokojne. Wtedy nasze sugestie, co do właściwego postępowania łatwiej do niego trafią.

6.Unikaj sytuacji, w których zachowanie agresywne zostanie nagrodzone np. nadmierna koncentracją uwagi na dziecku kiedy się złości ( uwaga rodzica jest zawsze nagrodą ), uzyskaniem rzeczy zabronionych (np. zezwolenie na oglądanie telewizji wbrew wcześniejszemu zakazowi ). Próba łagodzenia zachowań agresywnych poprzez uleganie dziecku opóźnia utrwalenie przez nie właściwych zasad zachowania.

7.Nie oczekuj, że jednorazowe przypomnienie dziecku o zasadach postępowania odniesie pożądany skutek. Czasem potrzeba wiele cierpliwości i konsekwencji, aby dziecko nauczyło się w sposób bezpieczny dla siebie i innych okazywać niezadowolenie i złość.

8.W czasie rozmowy z dzieckiem ( gdy jest ono spokojne ) możesz porozmawiać o innych, społecznie akceptowanych sposobach rozładowania złości. Przykładowo możesz zaproponować dziecku: „Powiedz mi wcześniej, co cię złości”, „Kiedy jesteś zdenerwowany, możesz iść i wyciszyć się w drugim pokoju, możesz uderzyć pięścią w poduszkę”, itp.

9.Uświadom dziecku także, że własne zachowania można i trzeba kontrolować, że ma ono wpływ na to, jak postąpi. Pamiętaj o zasadzie, że każdy z nas ma prawo przeżywać różne  uczucia ( także złość, niechęć, wściekłość ), ale mamy być odpowiedzialni za własne zachowania, jakie pod ich wpływem podejmujemy.

10.Nie zapominaj również, że dziecko uczy się obserwując rodziców. Jak Ty panujesz nad swoją złością, zdenerwowaniem? Może również zdarza się, że zachowujesz się agresywnie: krzyczysz, niszczysz przedmioty, obrażasz kogoś, trzaskasz drzwiami.

JAK PRZECIWDZIAŁAĆ AGRESJI U DZIECI?

1.Od początku ucz dziecko zasad życia z innymi ludźmi. Zauważaj i chwal jego dobre postępowanie, a wyrażaj dezaprobatę dla zachowań niepożądanych.

2.Kształtuj pozytywny obraz siebie u dziecka. Mów o jego dobrych cechach, o tym, co potrafi ( nie porównuj do innych dzieci ). Gdy dziecko czuje się dowartościowane, jego poczucie bezpieczeństwa jest stabilne i silne. Nie musi więc uruchamiać agresji, aby rozładować niepokój, napięcie.

3.Kontroluj, ile czasu dziecko spędza przed ekranem telewizora i komputera, jakie programy ogląda i w jakie gry gra. Treści oglądanych przez nie programów i gry mogą powodować stopniową utratę wrażliwości na krzywdę i ból innych osób. Pamiętaj, że twoje dziecko będzie naśladowało bohaterów oglądanych filmów.

4.Oglądaj filmy i programy razem z dzieckiem. Dzięki temu możesz później skomentować to, co zobaczyliście np. postawy bohaterów- czy były one dobre czy złe, co z nich wynikało.

5.W wychowaniu swojego dziecka zaniechaj stosowania kar fizycznych. Bicie, szarpanie dziecka przez rodzica uczy je tego, że silniejszy ma rację.

6.Dostarczaj dziecku wiele pozytywnych emocji, rozbudzaj jego zainteresowania, aby wzbogacić jego świat przeżyć wewnętrznych. Pozwoli mu to dostrzec zalety harmonijnego współżycia z innymi ludźmi.

7.Zapewnij dziecku okazję do spożytkowania jego dużego zasobu energii. Często spędzajcie czas aktywnie na świeżym powietrzu.

8.Zachęcaj do ekspresji twórczej- rysowania, tańca, wymyślania teatrzyków, wierszy itp. Twórczość pozwala dziecku uporządkować świat jego uczuć, daje możliwość podzielenia się swoimi przeżyciami ( także trudnymi ) z innymi.

9.Sprawdzaj, jaką postawę ciała ma twoje dziecko i jak oddycha. Jeśli jest ono przygarbione, ma  ramiona podniesione ku górze, oddycha płytko, prawdopodobnie przeżywa stres. Napięcie emocjonalne może przyczynić się do zwiększenia zachowań agresywnych.

----------------------------------------------------------------------

Jak pomóc dziecku radzić sobie z porażką?

„Ja tego nie potrafię”, „To jest dla mnie za trudne”, „Jestem do niczego”, „Nic mi nie wychodzi”, „Ona zrobiła to ładniej”, „Ciągle próbuję i ciągle się nie udaje”, „Nigdy się tego nie nauczę”… Znacie to, prawda? Wszyscy rodzice mierzą się z tymi zadaniem: jak pomóc dziecku radzić sobie z porażką.

Sprawa jest o tyle trudna, że nie wystarczy kilka sytuacji, żeby dzieci zdobyły tę umiejętność – smak porażki najczęściej jest gorzki i trudny do przełknięcia, także dla dorosłych. Ci, mimo że mają trochę więcej lat i doświadczenia, nie zawsze umieją przyjąć przegraną. Tymczasem życie to pasmo osobistych zwycięstw i przegranych i bynajmniej nie chodzi tu o rywalizację w konkursach, zawodach i turniejach.

Dlaczego dzieciom tak bardzo zależy na sukcesach? Powodów może być kilka:

• dają poczucie przyjemności i satysfakcji,

• zaspokajają potrzebę sprawczości, wpływu,

• podnoszą samoocenę (“umiem to”, “potrafię!”).

Ale to tylko jedna strona medalu, niestety jest jeszcze ta druga.

Dzieci dzięki sukcesom:

• zyskują podziw i akceptację warunkową rówieśników zamiast kpiny i odrzucenia,

• dostają uwagę opiekunów – wartościującą, ale jednak uwagę,

• naśladują dorosłych.

Perfekcjonizm i nadmierna koncentracja na sukcesie obciążają dzieci na całe życie. Rolą rodziców jest wspierać je w przeżywaniu niepowodzeń, ale też pokazywać, że znaczenie ma także praca, zaangażowanie, zabawa, które towarzyszą naszemu działaniu, a nie wyłącznie bycie najlepszym.

Jak zaszczepić dzieciom pokorę w przyjmowaniu potknięć? Jak im towarzyszyć, gdy przeżywają trudne emocje?

1. Bądźmy empatyczni

Można powiedzieć: “Jesteś rozczarowana, bo chciałaś widzieć efekty swojego pieczenia?”, “Jesteś niezadowolony, bo zabrakło ci czasu na skończenie budowli?”, “Nie podoba ci się twoja praca z plasteliny, tylko Uli, bo zabrakło ci takich kolorów?”, “Chciałeś dobiec razem z innym dziećmi?”.

Unikajmy przekonywania dziecka, że jego praca jest wspaniała, skoro ono przeżywa niezadowolenie. Mogą pojawiać się tu rozczarowanie, frustracja, złość, a nawet furia, w wyniku których dziecko niszczy to, nad czym się trudziło. Pobądźmy z nim, posłuchajmy jego emocji, poszukajmy potrzeb.

2. Odkrywajmy przed dzieckiem nauki płynące z niepowodzenia

Kiedy emocje już opadną i dziecko będzie gotowe, warto zastanowić się wspólnie, co można zrobić inaczej następnym razem. Pozwólmy dziecku na samodzielne poszukiwanie strategii, nie podsuwajmy gotowych rozwiązań. W ten sposób pokazujemy, że w porażka też może nieść ze sobą coś pozytywnego

3. Stwarzajmy bezpieczne sytuacje

Czyli takie, w których dziecko może się zmierzyć z porażką na bezpiecznym, rodzinnym gruncie. Dobrze sprawdzają się różne gry planszowe, zabawy w mocowanki, przepychanki, ściganki, kiedy dziecko raz wygrywa, raz przegrywa.

Owszem, możemy wtedy usłyszeć: „To nie fair, ja zawsze przegrywam”, ale możemy też przywołać przykład sprzed kilkunastu minut, że w poprzedniej grze, zabawie to tata był drugi. To pomaga dzieciom przełamywać fałszywe przeświadczenie o ciągłych porażkach. W bezpiecznych warunkach mogą też wyrażać swoje uczucia.

4. Pogratulujmy zwycięstwa

Sposobność ta przychodzi wtedy, gdy dziecko wygrywa, a my nie. Dzieci czasami swoją frustrację z powodu przegranej rozładowują na koledze; pokażmy, że można inaczej. Możemy powiedzieć, że następnym razem będziemy mieć nową szansę i że pomimo przegranej dobrze się bawiliśmy i przyjemnie było spędzić razem czas.

5. Kształtujmy pozytywne przekonania

Ulubioną bohaterką wielu dzieci jest Pippi, która ustami Edyty Jungowskiej podśpiewuje często: ”Nie martwcie się o mnie, ja sobie zawsze dam radę”. Ta krótka pioseneczka zaszczepia pozytywne myślenie, które owocuje tym, że dzieci chętniej podejmują kolejną próbę, jeśli efekt jakiejś czynności ich nie zadowala.

6. Rozmawiajmy

Warto jak najczęściej, może co wieczór, rozmawiać z dzieckiem o jego „sukcesach”, wzmacniając w ten sposób jego samoocenę, uświadamiając, ile rzeczy już potrafi zrobić, nad czym chciałoby jeszcze popracować. I to wcale nie muszą być wyłącznie namacalne efekty w postaci prac plastycznych, konstrukcji z klocków czy nalanej (bez rozlewania) wody do kubka (choć to również warto dostrzegać). Powiedzmy też dziecku o tym, że na przykład dziś oddało swoją zabawkę młodszej dziewczynce, mimo że do tej pory tego nie robiło, a to jego ukochana zabawka.

7. Bądźmy przykładem

Każdy z nas ma doświadczenie niejednej własnej porażki albo uczenia się czegoś metodą prób i błędów, która wymagała od nas wytrwałości i cierpliwości. Podzielmy się naszymi historiami z dziećmi. Zobaczą, że „supertacie” i „supermamie” – bo za takich przez pierwsze lata nas uważają – też czasem coś nie wychodzi i to nie jest koniec świata.

Zwróćmy uwagę, jaki przekaz na co dzień dajemy dzieciom – gdy ciasto się nie uda lub gdy nie dostaniemy spodziewanej premii – dzieci chłoną wszystko jak gąbka – nasze słowa, gesty, reakcje.

8. Zmieńmy perspektywę

Jak my i nasze dziecko postrzegamy porażkę? Czy bycie drugim, trzecim to przegrana? A może właśnie dziś odniosłem osobiste zwycięstwo, bo udało mi się coś tak, że jestem z tego zadowolony. Przegrana nie zawsze oznacza to samo, a sukces niejedno ma imię.

Co na pewno nie pomaga dziecku w radzeniu sobie z porażkami:

• Krytyka w stylu: „Ale byle jak pokolorowałaś ten obrazek”,

• Porównywanie: „O, zobacz, jak Jagoda sobie poradziła, a ty?”,

• Poniżanie: „No przecież to takie proste, przedszkolak by sobie poradził”,

• Dyskredytowanie: „To zadanie dla dorosłych, nie dla dzieci”,

• Wyręczanie: „Daj mi, ja to szybciej i lepiej zrobię”,

• Obrażanie: „Co z ciebie za nieudacznik!”,

• Uporczywe nakłanianie: „No dalej, spróbuj jeszcze raz, na pewno ci się uda”,

• Oskarżanie: „Przez ciebie tak się to skończyło”,

• Wywoływanie poczucia winy: „Mogłeś bardziej się postarać, więcej się uczyć”,

• Przecenianie możliwości dziecka: „Tysiąc puzzli to dla ciebie bułka z masłem”,

• Niewerbalne komunikaty: westchnięcia, grymasy, przewracanie oczami, załamywanie rąk itp.

Pamiętajmy, że różnorodność osobowości i temperamentów dzieci wymaga od nas, rodziców, poszukiwania najlepszych, indywidualnie dopasowanych strategii wspierania ich w przeżywaniu porażek.
Najważniejsza jest jednak nasza obecność. Dajmy dziecku czas na opłakanie niepowodzenia, na wykrzyczenie złości i rozczarowania. I przypominajmy, że nasza miłość nie zależy od jego osiągnięć.

Kiedy dziecko napotyka na trudności, niepowodzenia – a z racji wieku, nie potrafi jeszcze radzić sobie z porażkami – wymaga wsparcia ze strony najbliższego otoczenia. Wsparcie nie powinno jednak polegać na nadmiernym ochranianiu i pomaganiu. Nie może również być ograniczone jedynie do pocieszania.

Aby dziecko opanowało umiejętność radzenia sobie z porażkami:

• wczuj się w sytuację dziecka (problem „mały” dla dorosłego zwykle jest „duży” dla dziecka),

• wysłuchaj dziecka, zaakceptuj i nazwij jego uczucia,

• pomagaj uczniowi w rozładowywaniu napięcia emocjonalnego (ćwiczenia oddechowe, wizualizacyjne, ruchowe),

• nie oceniaj dziecka, wskaż mu tylko popełnione błędy,

• unikaj krytykowania, zawstydzania, porównywania z innymi dziećmi,

• doceniaj wysiłek, jaki dziecko włożyło w pracę, nawet gdy nie skończyła się pełnym powodzeniem; zauważaj pozytywne elementy wykonanego zadania, doceniaj nawet drobne osiągnięcia,

• zachęcaj dziecko do analizy przyczyn niepowodzenia, pomagaj mu w wyciąganiu wniosków na przyszłość (wskazując nieprawidłowości należy jednocześnie podkreślać osiągnięcia),

• uświadom dziecku, że porażka jest naturalnym elementem życia, że każdy uczy się na błędach, że czasem (tak jak w sporcie) się wygrywa a czasem przegrywa,

• zapewnij ucznia, że ma prawo popełniać błędy oraz że nie wpływają one na całościową ocenę jego umiejętności,

• swoim zachowaniem dawaj dziecku przykład, jak radzić sobie z porażką,

• trenuj z dzieckiem umiejętność „przegrywania” (gry planszowe, zabawy wymagające rywalizacji),

• wzmacniaj poczucie własnej wartości poprzez stwarzanie sytuacji umożliwiających osiąganie sukcesów, bazowanie w pracy z uczniem na jego mocnych stronach,

• wzmacniaj samodzielność i wytrwałości w działaniu, motywuj do pokonywania trudności, podnoś wiarę w możliwość uzyskania sukcesu.

------------------------------------------------------------------------------

Załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 6/2022 Dyrektora Przedszkola Samorządowego
w Sannikach z dnia 14.11.2022 r.

Procedura elektronicznego systemu rejestracji i rozliczenia odpłatności w Przedszkolu Samorządowym w Sannikach

Podstawa prawna:

• Zarządzenie Nr 0050.74.2021 Burmistrza Miasta i Gminy Sanniki z dnia 22.11.2021 r. w sprawie uzgodnienia dotyczącego ustalenia dziennej stawki żywieniowej w Przedszkolu Samorządowym w Sannikach

• Uchwała Nr 194/LVI/2018 Rady Miasta i Gminy Sanniki z dnia 25.01.2018 r. w sprawie określenia wysokości opłat za korzystanie z wychowania przedszkolnego w publicznym przedszkolu i oddziale przedszkolnym w publicznej szkole podstawowej prowadzonych przez Miasto i Gminę Sanniki

W celu ewidencji i rozliczenia czasu oraz kosztów pobytu dzieci w Przedszkolu Samorządowym
w Sannikach z dniem 1 grudnia 2022 r. został wprowadzony Elektroniczny System Kontroli Dostępu i Rejestracji Czasu Pobytu Dzieci w Placówce. System, czytnik rejestrujący oraz indywidualne identyfikatory zbliżeniowe (karty).

Cel procedury

Celem niniejszej procedury jest dokładne obliczenie liczby godzin, jakie dziecko spędza w Przedszkolu poza czasem przeznaczonym na realizację podstawy programowej w godzinach 8.00 – 13.00.

Zakres procedury

Niniejszy dokument reguluje zasady ewidencji czasu przebywania dziecka w przedszkolu oraz obliczania opłat za świadczenie i czasu przeznaczonego na bezpłatne nauczanie, wychowanie i opiekę w Przedszkolu Samorządowym w Sannikach według ustalonych stawek.

Osoby podlegające procedurze

Elektroniczny System Ewidencji Pobytu w Przedszkolu Samorządowym w Sannikach obowiązuje wszystkie dzieci i ich rodziców (opiekunów prawnych) korzystających z usług Przedszkola.

Opis procedury

1. Ewidencja pobytu dziecka w przedszkolu prowadzona jest w następujący sposób:

   - nauczyciel odnotowuje w dzienniku zajęć obecność dziecka w danym dniu,

   - elektroniczny system ewidencji rejestruje godziny przyprowadzania i odbierania dzieci.

2. Przedszkole czynne jest od godziny 6.30 do godziny 16.00.

3. Dzieci należy przyprowadzać najpóźniej do godziny 8.30. dzieci realizujące obowiązek rocznego przygotowania przedszkolnego należy przyprowadzać do godziny 8.00 w wyjątkowych sytuacjach należy przyprowadzić dziecko najpóźniej do godziny 8.30.

4. Umiejscowienie czytnika:

   - wejście główne do Przedszkola ul. Wólczyńska 75 – parter przedsionek przedszkola,
   z prawej strony drzwi wejściowych.

5. Każdemu dziecku zapewnia się jeden indywidualny identyfikator zbliżeniowy (karta)
   z przypisanym numerem, który rodzic/opiekun prawny otrzymuje nieodpłatnie i potwierdza jego odbiór pisemnie.

6. Karta jest własnością Przedszkola Samorządowego w Sannikach. Nie należy na niej umieszczać żadnych znaków, napisów, rysunków, naklejek, itp.

7. Karta podlega zwrotowi z chwilą ukończenia edukacji przedszkolnej przez dziecko bądź
   z chwilą zaprzestania korzystania z usług przedszkola.

8. Rodzic/opiekun prawny może odpłatnie zamówić dodatkowe kart zbliżeniowe.

9. Rodzic/opiekun prawny ponosi pełną odpowiedzialność za użytkowanie kart zbliżeniowych.

10. W przypadku zniszczenia, zagubienia lub uszkodzenia otrzymanej karty użytkownik zobowiązany jest do natychmiastowego powiadomienia Dyrektora Przedszkola lub sekretarza przedszkola.

11. Użytkownik ponosi odpowiedzialność finansową za zniszczenie, zagubienie lub uszkodzenie karty zbliżeniowej równoważną kosztowi nowej karty (cena karty zgodna z cennikiem producenta, koszty przesyłki, zaprogramowania). Na wniosek pisemny użytkownika zostanie wydana nowa karta zbliżeniowa.

12. Rejestrowania przyjścia i wyjścia dziecka z przedszkola za pomocą karty zbliżeniowej może dokonać tylko osoba dorosła. Dzieciom nie wolno używać karty.

13. Przyprowadzając dziecko do przedszkola rodzic/prawny opiekun rejestruje zdarzenie przykładając kartę do czytnika (dioda zapali się na zielono, będzie słyszalny sygnał dźwiękowy). Zarejestrowanie wejścia dziecka do placówki powinno nastąpić niezwłocznie po wejściu na teren przedszkola. System automatycznie rejestruje godzinę, o której dziecko zostało przyprowadzone.

14. Odbierając dziecko z przedszkola rodzic/opiekun prawny rejestruje zdarzenie przykładając kartę do czytnika (dioda zapali się na zielono, słyszany będzie sygnał dźwiękowy). Zarejestrowanie wyjścia z placówki powinno nastąpić po odebraniu dziecka z grupy. System automatycznie rejestruje godzinę, o której dziecko zostało odebrane.

15. Wejście i wyjście dziecka rejestruje się tylko jeden raz na dzień (przyprowadzenie i odbieranie dziecka z przedszkola).

16. W przypadku niedopełnienia obowiązku zarejestrowania wejścia dziecka do przedszkola, system naliczy opłatę za pobyt dziecka w przedszkolu od godziny otwarcia przedszkola czyli od 6.30 z wyłączeniem 5 godzin (8.00-13.00), które są bezpłatne.

17. W przypadku niedopełnienia obowiązku zarejestrowania wyjścia dziecka z przedszkola, system naliczy opłatę za pobyt dziecka w przedszkolu do godziny zamknięcia przedszkola czyli do godziny 16.00 z wyjątkiem 5 godzin (8.00-13.00), które są bezpłatne.

18. Bark elektronicznego zarejestrowania wejścia i wyjścia dziecka (uchylanie się od elektronicznej rejestracji) wiąże się z naliczeniem odpłatności za dany dzień według maksymalnej liczby godzin pracy przedszkola oraz za całodzienne wyżywienie z odliczeniem 5 godzin (8.00-13.00) na bezpłatną realizację podstawy programowej wychowania przedszkolnego.

19. System rozlicza rzeczywisty czas pobytu dziecka w przedszkolu za pośrednictwem czytnika kompatybilnych z indywidualnymi identyfikatorami zbliżeniowymi (karty). Rozpoczęta godzina pobytu zaokrąglana jest w górę (np. dziecko przyszło o godz. 8.00, a zostało odebrane o godz. 15.30 wówczas system zlicza godziny 13.00-15.00 oraz 30 min., które zaokrągla do pełnej godziny). System nalicza opłatę za rzeczywisty pobyt dziecka miesięcznie w jednodniowych okresach rozliczeniowych.

20. W przypadku awarii systemu lub zdarzeń niezależnych od przedszkola prowadzona będzie wersja papierowa ewidencji pobytu dziecka w przedszkolu.

21. Rodzice dzieci 6-letnich również rejestrują pobyt, ale zgodnie z prawem nie wnoszą opłaty za pobyt, tylko za wyżywienie.

22. W przypadku dzieci dojeżdżających autobusami szkolnymi czynności rejestrowania wykonuje wyznaczony pracownik przedszkola (lub rodzic jeśli w w danym dniu przyprowadza/odbiera dziecko). Kartę zbliżeniową wyznaczonemu pracownikowi przekazuje rodzic.

23. Procedura dostępna jest na tablicy ogłoszeń, na stronie internetowej w zakładce „Kącik dla Rodziców”, u dyrektora przedszkola.

24. Procedura obowiązuje od dnia 1 grudnia 2022 r., w kolejnych latach szkolnych od dnia
    1 września.

25. Rodzice/opiekunowie prawni zobowiązani są do zapoznania się z niniejszą procedurą i stosowania się do jej postanowień, a także do przekazywania niezbędnych informacji na jej temat osobom upoważnionym przez nich do przyprowadzania i odbierania ich dziecka z przedszkola.

26. Zmiana cen kart musi być podana do publicznej wiadomości Rodziców.

27. Administratorem danych osobowych zawartych w Elektronicznym Systemie Kontroli Dostępu i Rejestracji Czasu Pobytu Dziecka w placówce jest Dyrektor Przedszkola Samorządowego w Sannikach.

28. Zapoznanie się z niniejszą procedurą rodzice/opiekunowie prawni potwierdzają własnoręcznym czytelnym podpisem na listach dostępnych podczas odbierania indywidualnych identyfikatorów zbliżeniowych (kart).

                                                                                                                                                                                                                                    p. o. Dyrektor Przedszkola Samorządowego w Sannikach 

                                                                              /-/

                                                                      mgr Iwona Adamczyk

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

PIERWSZE DNI W PRZEDSZKOLU

Jak powinno wyglądać rozstanie?

• KRÓTKIE POŻEGNANIE

Długie rozmowy, niekończące się przybijanie piątek, całusy czy uściski utrudniają dziecku i rodzicowi rozstanie.

• RYTUAŁY

Ustalcie wspólnie z dzieckiem sposób rozstania - całus, przytulas, żółwik czy piątka.

• SZCZEROŚĆ

Powiedz dziecku, że nadszedł czas rozstania i określ orientacyjny czas powrotu (np. Wrócę po obiedzie).

• MIŁE KOMUNIKATY

Unikaj stwerdzenia Nie bój się. Zamiast tego powiedz Miłej zabawy, sugerując że w przedszkolu jest fajnie.

• CIERPLIWOŚĆ

Zachowaj spokój. Negatywne emocje źle wpływają na proces adaptacji.

RODZICU !

Od 1 września 2021 r. oczekujemy Was z dziećmi.

Pracujemy od godziny 6.30 do 16.00.

Nie ma uroczystości rozpoczęcia roku to normalny dzień pracy przedszkola.

Wszystkie dzieci wracają do przedszkola z zachowaniem zasad bezpieczeństwa, nadal w reżimie sanitarnym.

Przypominamy!

- Do przedszkola przyprowadzane dzieci muszą być zdrowe, bez żadnych oznak choroby (katar, kaszel, gorączka, ból głowy, ból gardła, itp.)

- Nadal obowiązuje bezwzględny zakaz wchodzenia rodziców do przedszkola.

Wyjątek! W okresie od 1 września 2021 r. do 30 września 2021 (miesiąc) podczas przyprowadzania i odbierania dziecka 3-letniego pozwala się na wejście rodzica z dzieckiem (szatnia).

- Prosimy o przestrzeganie procedur bezpieczeństwa oraz stosowanie się do poleceń pracowników przedszkola.

Wszystkie procedury i działania wynikają z obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa Państwu, dzieciom oraz pracownikom.

Obowiązkowe w przedszkolu procedury:

Procedura przyprowadzania i odbierania dzieci z przedszkola (aktualizacja)

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/zarzadzenie-dotyczace-procedury.pdf

Procedura korzystania z placu zabaw w reżimie sanitarnym

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedura-korzystania-z-placu-zabaw-w-rezimie-sanitarnym.pdf

Procedura postępowania na wypadek podejrzenia wystąpienia objawów choroby COVID-19

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedura-postepowania-na-wypadek-podejrzenia-wystapienia-objawow-choroby.pdf

Procedura przeprowadzania dezynfekcji w przedszkolu

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedura-przeprowadzania-dezynfekcji.pdf

Procedura przyprowadzania i odbierania dzieci z przedszkola

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedura-przyprowadzania-i-odbierania-dzieci-z-przedszkola.pdf

Procedura zapewnienia bezpieczeństwa w okresie pandemii COVID-19 na terenie Przedszkola Samorządowego w Sannikach

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedura-zapewnienia-bezpieczenstwa-w-okresie-pandemii-covid-19.pdf

Procedura bezpieczeństwa pracy stołówki i wydawania posiłków

http://images.dlaprzedszkoli.eu/przedszkolesanniki/procedury-bezpieczenswta-w-stolow.pdf